Als ‘voetballer zijn’ een videogame zou zijn, heeft Ruud Gullit de main quest wel gehaald. Ik som het even op: 1x Ballon d’Or, 3x Scudetto, 2x Europacup I (vroegere Champions League), 2x UEFA Supercup, 3x Eredivisie, 1x wereldbeker en zo kan ik nog wel even doorgaan. Dat Gullits carrière en prijzenkast indrukwekkend zijn, staat buiten kijf. Maar minstens zo indrukwekkend is het brede scala aan sidequests dat Gullit voltooid heeft.
Het voetballen lijkt Gullit zo eenvoudig af te gaan, dat hij al tijdens zijn actieve carrière bezig is met het voltooien van sidequests. In 1984 neemt Gullit zijn eerste reggaeplaat op: ‘Not The Dancing Kind’. De plaat, met een cover die jaren ’80 schreeuwt inclusief Gullit met ontbloot bovenlijf, bereikt de elfde plek in de Nederlandse Top 40. Het blijft voor Gullit niet bij deze muzikale escapade. Hij raakt bevriend met de Rotterdamse reggaeband ‘Revelation Time’. Zij nemen in 1987 de plaat: ‘Captain Dread’ op, met een afbeelding van de Zwarte Tulp op de cover. Hierdoor denken radiostations ten onrechte dat het een plaat van Gullit zelf is. Maar, als in 1988 de band besluit om ‘South Africa’ op te nemen, nodigen ze Gullit uit om écht te zingen. De plaat wordt een succes en schopt het tot de eerste plek in de Top 40.
Naast Nederland wordt de plaat in nog wat andere landen uitgebracht. In Jamaica wordt de plaat zelfs uitgebracht door Tuff Gong, het platenlabel van Bob Marley. Maar, niet alle landen zijn even enthousiast als reggaemekka Jamaica. Met name Zuid-Afrika is helemaal niet blij met de plaat. ‘South Africa’ is een politieke boodschap tegen de apartheid in Zuid-Afrika.
Gullit uitte regelmatig kritiek op het apartheidsregime van Zuid-Afrika. In 1987 wint Gullit de Gouden Bal voor zijn seizoen bij AC Milan. Italië is een prachtig land, maar als er iets lelijk is aan de laars, is het naast Armani wel het diepgeworteld racisme. Hij draagt zijn gewonnen Gouden Bal op aan Nelson Mandela, die op dat moment gevangen zit op Robbeneiland. Dat vinden de Italianen maar gek en vragen Gullit wie die gast eigenlijk is. In 1994 krijgt Gullit eindelijk de kans om de prijs persoonlijk aan Mandela te overhandigen. Mandela vertelt hem dat de hele gevangenis aan het juichen was toen Gullit de prijs aan hem op droeg. Gullit was een van de eerste voetballers die politiek geëngageerd was en zorgde ervoor dat apartheid bij het brede publiek terecht kwam.
