Afgelopen maandag vond het Ballon D’Or Gala plaats en ging Rodri met de prijs aan de haal. Het leek mij een goed moment om de enige Afrikaanse Ballon D’Or-winnaar eens uit te lichten. Toen ik bedacht om een verhaal over George Weah te schrijven, wilde ik eigenlijk een lollig verhaal maken. In 2018 wisselde hij namelijk zichzelf om mee te doen in een interland tegen Nigeria; Weah was toen 51. Ten eerste bleek dit verhaal nogal opgeklopt te zijn: het was een oefeninterland om afscheid te nemen van zijn rugnummer en hem een laatste keer te eren. Ten tweede kwam ik er al snel achter dat het leven van George Weah allesbehalve lollig is geweest.
Dat begint al in zijn jeugd. Weah wordt in 1966 geboren in Monrovia, de hoofdstad van Liberia. Zijn ouders gaan vroeg uit elkaar en Weah wordt samen met veertien neefjes en nichtjes grootgebracht door zijn oma. De jonge George groeit op in de sloppenwijken en woont in het soort krot dat wij alleen kennen van Aardrijkskunde op school. Als kind slijt hij zijn dagen met het doorzoeken van afval naar spullen om op straat te verkopen en met voetbal, heel veel voetbal. Weah komt op verschillende scholen terecht door zijn voetbaltalent, maar weet er geen enkele af te ronden. Om het leven van Weah écht te begrijpen, moet je even iets weten van Liberia.
Het land is ooit gesticht als kolonie voor de terugkeer van zwarte Amerikanen naar Afrika. In 1847 wordt Liberia de eerste Afrikaanse republiek, met een grondwet die veel weg heeft van de Amerikaanse. Het gaat eigenlijk best lang relatief goed met Liberia, tot in 1980 Samuel Doe een staatsgreep pleegt en de grondwet uit het raam gooit. Doe laat dertien ambtenaren oppakken en executeren op het strand. Er staat een enorme menigte te kijken terwijl dit gebeurt, waaronder een jonge George Weah.
Samuel Doe is groot voetbalfan en investeert flink in de sport en in het imago ervan. Voetbal was namelijk iets voor het proletariaat uit de sloppenwijken. In 1990 bezet Charles Taylor, een rebellenleider, het noorden van Liberia. Dit ontketent de eerste burgeroorlog in Liberia. Doe wordt uit zijn villa gehaald in de hoofdstad. Volgens ooggetuigen hebben de rebellen hem deels opgegeten en zijn oren afgesneden. Sommigen geloofden namelijk dat hij een machtige tovenaar was en dat zijn krachten afnamen zonder oren. In 1999 volgt er weer een coup, deze keer tegen Taylor. Een vredesdelegatie van Afrikaanse landen schiet te hulp en de coup mislukt. Begin 2003 begint er een nieuw conflict rond de hoofdstad en uiteindelijk wordt Taylor afgezet: er komt weer een democratie.
Even terug naar Weah. Een zekere Arsène Wenger haalt hem in 1988 naar AS Monaco, waar hij een aantal seizoenen speelt. Hij vertrekt naar PSG en daar begint het echt te draaien. Zijn hoogtijdagen beleeft hij bij AC Milan, met als kers op de taart de Ballon D’Or in 1995. Met het winnen van deze prijs beseft Weah zich dat hij een gigantisch podium heeft. In een interview roept Weah de Verenigde Naties op om in te grijpen in Liberia.
